ฟิค Short fic 2ne1 bigbang VOL.3

ลำดับตอนที่ #7 : Just Friend : Part 6

 

 

 

       ตอนนี้ปาร์คบอมกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังอารมณ์แปรปรวนแปลกๆ-_-^.  ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นมานานขนาดไหนแล้ว.  แต่ที่แน่ๆมองดูเหมือนจะชัดเจนมากขึ้นในช่วงนี้.  แต่ว่าไอ้อารมณ์ขึ้นๆลงๆของเธอเนี้ยมันก็เป็นปกติอยู่แล้วน่ะ.  เพียงแต่ช่วงนี้มันมีตัวแปรใหญ่ๆที่เธอเพิ่งจับสังเกตุได้ชัดเจนแค่นั้นเอง.  แล้วที่สำคัญไอ้ตัวการที่ว่านี้ยังเป็นคนใกล้ตัวเธออีกต่างหาก-_-

 

 

"รุ่นพี่ค่ะ^^~"

 

 

"ครับ?"

 

 

"คือ...เอ่อ...คือว่า..."

 

 

"มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?"

 

 

"ฉันอบคุ๊กกี้มาเผื่อรุ่นพี่นะคะ ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ(.///.)".  ว่าจบก็ยื่นห่อคุ๊กกี้ทำเองให้กับควอนจียงที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงหน้า.  ใบหน้าใสๆของเด็กรุ่นน้องขึ้นสีแดงอ่อนๆยามเขินอายแถมใกล้ๆกันยังมีกลุ่มเพื่อนๆยืนเชียร์อยู่อีกต่างหาก-_-     ป่าวหรอกนะ!!! ปาร์คบอมมี่ไม่ได้หงุดหงิดเรื่องที่ีควอนจียงโดนรุ่นน้องหน้าตาน่ารักทำท่าเอียงอายเหมือนกำลังจะสารภาพรัก.  แต่ก็แค่...เอ่อ...แค่...อ๋อ!!!   ก็แค่อารมณ์เสียที่ต้องมายืนรอทั้งๆที่เธอควรจะกลับบ้านเพราะเหนื่อยมาทั้งวันนี่แหละ.  ใช่เหตุผลแค่นั้นจริงๆนะ!!!-_-

 

 

"ขอโทษนะ. แต่ฉันไม่ชอบทานของหวานนะ^^".  บอมมี่แอบเห็นรุ่นน้องที่ยืนห่อคุ๊กกี้ให้ทำหน้าสลดลง.  แต่ก็จริงนะที่จียงไม่ค่อยนิยมของหวานเท่าไหร่นัก.  เธอกำลังจะเดินออกไปหาจียงเพื่อจะกลับบ้านเหมือนอย่างเคยแต่กลับต้องชะงักขาเรียวของตัวเองไว้เมื่อเห็นจียงทำอะไรบางอย่าง.  และอะไรบางอย่างที่ว่าก็ทำเอาอารมณ์ของเธอแปรปรวนอีกรอบ-_-^

 

 

"แต่ไหนๆก็ทำมาแล้ว งั้นก็ขอบใจมากนะ^^".  สาบานว่าที่เธอเห็นเมื่อกี้ก็คือควอนจียงคนที่บอกว่าไม่ค่อยชอบของหวานกำลังรับห่อคุ๊กกี้มาถือไว้ในมือ.  แล้วดูรุ่นน้องคนนั้นซิยกยิ้มซะกว้างเชียวแบบนี้เหมือนให้ความหวังกันชัดๆ-_-   เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยให้ตายซิ คนอะไรปากบอกว่าไม่ชอบแต่ก็รับของไว้ด้วย ชิ-*-

 

 

 

 

       ขาเรียวๆของปาร์คบอมค่อยๆก้าวเดินออกไปทางที่ควอนจียงยืนอยู่   ใบหน้าหวานๆบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัดแม้จะเจอหน้าแค่แปปเดียว.  ควอนจียงยกคิ้วอย่างสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนสนิทคนสวยของเค้ามองดูอารมณบูดได้ขนาดนี้.  ฝ่ามือของชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบหนังสือหนักๆของหญิงสาวมาถือไว้เช่นเคย.  แต่ก่อนที่ฝ่ามืออีกข้างจะยื่นไปจับมือบางของบอมมี่.  หญิงสาวกลับชักมือกลับไม่ให้จับเค้าซะอย่างนั้น-_-?

 

 

"ไม่ต้องจับมือฉันหรอก เดี๋ยวคุ๊กกี้ที่น้องเค้าให้มาจะหักซะก่อนแค่นี้ฉันเดินเองได้" ว่าจบก็สะบัดหน้าออกเดินไปทางลานจอดรถทิ้งให้ควอนจียงยืนงงกับอารมณ์ของเพื่อนสนิทที่มองดูจะเหวี่ยงน้อยๆไว้.  ตาเรียวมองถุงคุ๊กกี้ในมือก่อนจะมองปาร์คบอมที่เดินนำหน้าไปก่อนจะออกเดินตาม.  จริงๆแล้วคุ๊กกี้ในมือนะจะแตกหรือหักก็ไม่เป็นไรนะจะทิ้งก็ได้ไม่เสียดายซักนิด.  แต่น้องเค้าทำมาให้ก็เลยรับไปตามมารยาทเพราะกลัวเค้าจะเสียหน้า.  ถ้าการที่เค้ารับคุ๊กกี้มาแล้วจะทำให้บอมมี่อารมณ์บูดแล้วไม่ยอมให้เค้าจับมือเหมือนทุกๆครั้งที่มารับ   เค้าทิ้งก็ได้นะเพราะจริงๆแล้วก็ไม่อยากได้เท่าไหร่หรอก

 

 

"บอมมี่เดี๋ยวก่อน".  เจ้าตัวรีบตามเพื่อนสนิทที่เดินนำหน้าไปก่อนจะตะโกนเรียกคนที่เดินจ้ำเอาๆไม่สนใจอะไรข้างหน้านั่น.  ถ้าเดินแบบนั้นมีหวังได้เจ็บตัวอีกแน่ๆ-_-   และเหมือนว่าความคิดของชายหนุ่มจะเป็นจริงขึ้นมาซะแล้ว

 

 

"บอมมี่ระวัง!!!".  ถึงจะรีบตะโกนบอกไปเร็วขนาดไหนแต่ก็ไม่ทันอยู่ดี

 

 

"โอ๊ย!!!".  ควอนจียงรีบสาวเท้าวิ่งไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่บนพื้นโดยที่ยกมือกุมหน้าผากตัวเองไว้ด้วย.  เมื่อไปถึงตัวข้าวของที่ถือไว้ในมือของชายหนุ่มก็ถูกวางไว้ข้างๆทันที.  มือสองข้างที่เป็นอิสระจากสัมภาระทั้งหลายถูกยกขึ้นจับใบหน้าหวานไว้ก่อนที่จะละมือมาปัดปอยผมที่ปิดหน้าผากมนของหญิงสาว.  รอยแดงจางๆตรงหน้าผากสวยเกินจากการที่เจ้าตัวดันไม่ระวังถูกลูกบาสโหม่งหัวเข้าไปเต็มๆ-_-   

 

 

"บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เดินระวังๆนะ".  จียงส่งเสียดุน้อยๆก่อนค่อยๆพยุงคนที่นั่งกองอยู่ให้ลุกขึ้นมา.  ไม่นานก็เห็นเด็กหนุ่มในชุดบาสเดินมาขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่.  ดูท่าแล้วฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดหรอกแต่เรื่องแบบนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ-_-   บอมมี่ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไรเพื่อให้เด็กหนุ่มคนนั้นคลายกังวล.  ก่อนจะกลับยังไม่วายก้มหัวขอโทษเสียยกใหญ่ก่อนจะจากไปพร้อมลูกบาสเจ้าปัญหา

 

 

"ไหวไหมเนี้ย-_-".  เอ่ยถามเบาๆก่อนจะหยิบของที่กองบพื้นขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง.  ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงน้อยๆแต่ก็แอบเห็นตากลมโตคู่นั้นมีน้ำตาคลอเหมือนกัน.  แน่ละก็โดนลูกบาสโขกหัวซะขนาดนั้นไม่เจ็บก็เกินคนแล้ว-_-   มือข้างที่ว่างยกขึ้นลูบรอยแดงจางๆบนหน้าผากสวยเบาๆอย่างทะนุถนอม.  จากนั้นจึงเป่าลมอุ่นๆลงไปที่รอยแดงนั่นตามที่เข้าใจว่ามันคงจะคลายความเจ็บได้

 

 

       ปาร์คบอมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน.  อาจจะเป็นเพราะมืออุ่นๆที่เกลี่ยอยู่บนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน.  อาจจะเป็นเพราะสายตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน.  อาจจะเป็นเพราะปากบางที่เป่าลมอุ่นเบาๆลงที่รอยแดงจางๆนั่น.  หรืออาจจะเป็นเพราะผู้ชายที่ชื่อควอนจียง.  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นตึกตักผิดจังหวะได้ขนาดนี้

 

 

"ยังเจ็บอยู่ไหม".  เสียงอ่อนๆที่ถามมาทำให้เธอพยักหน้ารับน้อยๆ

 

 

"เดี๋ยวกลับบ้านไปค่อยทายาให้นะ. ทนไหวไหม?"

 

 

"อืม"

 

 

"งั้นรีบกลับเถอะ.  จะได้รีบทายา".  ว่าจบก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือของเธอกุมมือของเธอไว้แผ่วเบา.  ฝ่ามืออุ่นๆของจียงมักจะทำให้มือของเธออุ่นไปด้วยเสมอ.  ไม่รู้ว่าตอนไหนที่มุมปากอิ่มของเธอยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยกับเพื่อนสนิทที่จูงมือกันอยู่.  ตากลมเหลือบไปมองคนที่อยู่เยื้องไปข้างหน้าก่อนจะเห็นว่าในอ้อมกอดของควอนจียง.  นอกจากจะมีหนังสือเล่มหนาของเธอแล้วยังมีห่อคุ๊กกี้ที่ขนมข้างในแตกไม่เป็นชิ้นสวยอยู่อีกด้วย

 

 

"จียง.  คุ๊กกี้แตกหมดแล้ว"

 

 

"หืม?   คุ๊กกี้นี่นะเหรอช่างเถอะว่าจะเอาไปให้เด็กแถวบ้านกินนะ.  รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่โปรดของหวานเท่าไหร่นัก".  และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมปาร์คบอมมี่ถึงหุบยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินจียงพูดแบบนั้น

 

 

"แต่ว่าเค้าจะไม่เสียใจแย่เหรอ"

 

 

"เอาเป็นว่าเธอสำคัญกว่าคุ๊กกี้ห่อนี้.  โอเคไหม?".  เป็นประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ.  คล้ายกับเป็นการบอกเล่าให้อีกคนได้ฟังและดูเหมือนคนฟังที่ว่าจะดีใจเหลือเกินที่ได้ยินแบบนั้น.  เพราะใบหน้าหวานแย้มยิ้มออกมาเต็มที่เลยทีเดียว

 

 

 

 

       หลังจากขับรถพาคนหน้าผากแดงกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว.  ควอนจียงก็วิ่งไปหายามาทาให้เจ้าตัวแต่ดูเหมือนว่าคนเจ็บจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่นัก-_-   สังเกตุได้จากมือบางที่พยามยามปัดมือของเค้ายามที่จะแตะเนื้อยาเย็นๆลงบนรอยแดงนั่น.  ไหนจะเสียงบ่นงุ้งงิ้งของเจ้าตัวอีก

 

 

"ไม่ทาได้ไหมเดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ.  นะจียงอ่า~".  ตากลมโตกระพริบปริบๆอย่างอ่อนวอนเมื่อเค้าทำท่าจะไม่ฟังแถมยังจับมือของเจ้าตัวไว้แน่น.  ควอนจียงจะไม่เดือดร้อนเลยจริงๆนะถ้าหากว่าปาร์คบอมมี่จะยอมร่วมมือ-_-

 

 

"ไม่ได้!".  ว่าเสียงดุก่อนจะพยายามเอื้อมมือไปแต้มยาทาลงบนแผลแดงๆนั่น.  แต่หัวกลมๆก็ดันหลบไปหลีกมาจนเค้าแทบจะเอายาป้ายตาแทนอยู่แล้ว-_-   จียงหยุดนิ่งถอนหายใจระอาเบาๆกับเพื่อนที่ทำตัวเหมือนเด็ก

 

 

"บอมมี่.  มันไม่เจ็บหรอกน่าฉันมือเบาจะตาย-_-"

 

 

"แต่ถ้านายแกล้งจิ้มแผลฉันแรงๆละ".  พูดอย่างเดียวไม่พอยังใส่เอฟเฟคน้ำตาคลอแถมมาให้ด้วย-_-   นี่เค้ามีเพื่อนเป็นเด็กมหาลัยปีสามหรือเด็กป.3กันแน่ว่ะเนี้ย

 

 

"คิดว่าฉันจะแกล้งคนเจ็บหรือไงกัน-_-".  

 

 

"แต่..."

 

 

"ถ้าไม่รีบทามันจะช้ำนะ".  ดูเหมือนคำขู่นี้จะได้ผลนะ-_-   บอมมี่ยอมอยู่นิ่งๆแล้วแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตามาให้เค้าทำเบาๆให้อีก.  จียงแอบถอนหายใจน้อยๆอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆบรรจงวางปลายนิ้วที่แต้มยาทาบกับหน้าผากมนที่มีรอยแดงอย่างเบามือที่สุด.  ตากลมของคนที่กำลังจะถูกแต้มยาหลับตาปี๋จนเค้าอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

 

 

"หึหึ".  นิ้วเรียวค่อยๆแต้มเนื้อยาเย็นๆลงไปบนรอยแดงอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆเกลี่ยเนื้อยาให้ทั่วบริเวณที่ขึ้นสีจากการโดนกระแทก.  ตากลมโตที่หลับตาปี๋อยู่เมื่อครู่ค่อยๆคลายออกเมื่อรู้สึกว่าไม่ได้เจ็บอย่างที่คิด.  ตาเรียวของชายหนุ่มยังจ้องมองที่รอยแดงที่กำลังถูกยาเนื้อเย็นๆเคลือบไว้. แต่ตากลมโตของหญิงสาวเมื่อลืมขึ้นมากลับจ้องไปที่ชายหนุ่มข้างหน้าอย่างอัตโนมัติ.  จียงเหลือบตามามองตากลมโตที่กำลังจ้องเค้าอยู่ก่อนจะยกยิ้มให้บางๆ

 

 

"ไม่เจ็บอย่างที่คิดใช่ไหมล่ะ^^"

 

 

"อืม"

 

 

"เห็นไหม.  บอกแล้วว่าฉันมือเบาจะตาย".  ว่าจบก็หันไปสนใจรอยแดงบนหน้าผากต่อ.  เมื่อจียงรู้สึกว่าเค้าทายาเคลือบไว้หมดแล้วจึงค่อยๆดึงมือของตัวเองออกมา.  และก็เป็นอีกครั้งที่ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเป่าลมอุ่นๆลงไปบนรอยแดงเบาๆ.  ลมอุ่นๆที่เป่ารดหน้าผากเนียนค่อยๆผละออกมาก่อนจะมองหน้าหวานๆและตากลมโตที่กำลังจ้องมองเค้าอยู่

 

 

 

       อาจจะเป็นเพราะความใกล้ที่เกินระยะปลอดภัย  อาจจะเป็นเพราะดวงตาที่ดึงดูดของคนที่อยู่ตรงหน้า. อาจจะเป็นเพราะริมฝีปากอิ่มตรงหน้าที่เค้าอยากจะแนบสัมผัสลงไปอีกครั้ง. และอาจจะเป็นเพราะว่าเค้าเองพร้อมแล้วที่จะเปิดเผยสิ่งที่เก็บไว้มานาน.  ควอนจียงค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้บอมมี่เรื่อยๆ.  เค้าคิดจะหยุดถ้าหากว่าหญิงสาวทำท่าจะปฏิเสธ.  แต่เมื่อใบหน้าหวานๆไม่ขยับหนีไปไหนก็ยิ่งทำให้เค้าได้ใจ. โครงหน้าหล่อค่อยๆกดลงไปแนบชิดอีกฝ่ายเรื่อยๆจนสุดท้ายแล้วก็ไม่เหลือที่ว่างให้คนทั้งคู่ขยับใกล้กันได้อีก

 

 

 

       ริมฝีปากบางของจียงทาบลงบนริมฝีปากอิ่มของบอมมี่เบาๆก่อนที่จะกดแนบกันจนสนิท. จียงค่อยๆขยับริมฝีปากของตัวเองเบาๆบนริมฝีปากอิ่มแสนหวานของบอมมี่. และเมื่อคนตรงหน้าขยับจูบที่อ่อนหวานตอบกลับมายิ่งทำให้เค้าไม่อยากจะหยุด  แนบชิดกันยิ่งกว่าเก่าจนหัวใจเต้นระส่ำกันทั้งคู่ความรู้สึกหอมหวานยามได้สัมผัสยิ่งทำให้ไม่อยากผละออกจากกัน. มืออุ่นๆยกขึ้นโอบรอบหลังบางอย่างแผ่วเบาก่อนจะกระชับให้คนตรงหน้าแทบจะจมหายไปกับอ้อมกอดตัวเอง ริมฝีปากก็ไม่ยอมแพ้เก็บเกี่ยวความหวานฉ่ำอย่างไม่ลดละ  ความรู้สึกล่องลอยและวูบไหวทำเอาสมองขาวโพลนไปหมด. 

 

 

"อือ~".  ถ้าไม่มีเสียงร้องในลำคอเหมือนจะขาดใจดังขึ้น. เชื่อเถอะว่าจียงจะไม่ยอมละจากสัมผัสแสนหวานนี้แน่นอน. แต่เมื่อคนในอ้อมกอดเริ่มประท้วงเบาๆว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจเค้าจึงยอมผละออกมา. แต่ก่อนจะถอยออกมาก็ไม่วายที่จะงับริมฝีปากอิ่มเบาๆอีกครั้ง. หน้าผากของเค้ายังแนบอยู่กับหน้าผากมนของอีกคนโดยไม่ยอมผละออก. ตาเรียวจ้องมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างน่ารักก่อนจะอดใจไม่ไหวกดจูบเบาๆไปอีกหนึ่งที

 

 

จุ๊บ~

 

 

       มืออุ่นๆถูกยกขึ้นมาแนบกับแก้มอิ่มของคนตรงหน้าทั้งสองข้าง.  สายตาที่ส่งไปให้ทั้งลึกซึ้งและหวาบไหวซะจนหญิงสาวต้องแอบหลบสายตาวิบวับไปทางอื่น.  ความร้อนเริ่มโจมตีเข้าใส่ตามความเขินอายที่ได้รับ. มือเรียวยกขึ้นผลักคนตรงหน้าเบาๆก่อนเจ้าตัวจะลุกพรวดขึ้น

 

 

"เอ่อ...หิวน้ำไหม เดี๋ยวเอามาให้นะ(.///.)". ว่าจบก็เดินหน้าแดงตัวแดงหายไปทางห้องครัวแทน. จียงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับอาการเขินอายเกินพิกัดของหญิงสาว. ยิ่งคิดถึงสัมผัสหวานๆมื่อครู่ยิ่งหมั่นเขี้ยวจนอยากจะจูบอีกซักสิบรอบให้หายหมั่นเขี้ยว-_-  แต่เหมือนว่าเค้าจะลืมเรื่องสำคัญอะไรไปซักอย่างนะว่าไหม.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เวร. ลืมสารภาพรักนี่หว่า-_-^".  ก็ไม่ได้อยากจะลืมหรอกนะเรื่องนี้-_-  แต่ไว้หาโอกาสเหมาะๆพูดบรรยากาศสวยๆสารภาพรักแล้วกัน. ถึงแม้เค้าจะข้ามขั้นไปจูบกับยัยเซ่อนั่น้วก็เถอะ.  ยังไงวันนี้เค้าก็ตักตวงไปคุ้มละ😏